#0033 Paragwaj

Kraj	Paragwaj
Stolica	Asunción
Waluta	guarani (PYG) 1 guarani = 100 centymów
Rok wydania	1986
Wartość	2 Gs
Opis	Znaczek podchodzi z serii "Setna rocznica Statuy Wolności w Nowym Jorku" i przedstawia brytyjski statek Queen Mary.
Tłumaczenie	Centenario de la Estatua de la Libertad en Nueva York - 100. rocznica Statuy Wolności w Nowym Jorku

Paragwaj – (hiszp. Paraguay, República del Paraguay, guarani Paraguái, Tetã Paraguái) państwo śródlądowe położone w Ameryce Południowej, bez dostępu do morza.

Paragwaj, rzeka o tej samej nazwie co kraj, płynąca z północy na południe, dzieli go na dwa regiony. Zachodni: Chaco, nisko położonego, płaską równiną, lekko nachylonego ku wschodowi. I wschodniego: tzw Paragwaju Wschodniego, który obejmuje Wyżynę Parany (o wysokości 300-600m n.p.m.), będącego fragmentem Wyżyny Brazylijskiej.

Najwyższym szczytem jest Caaguazú (700 m n.p.m.), leżący na wyżynie Amambay. Głównymi rzekami są: Paraná (graniczna z Argentyną na południu, tworzy system potężnych wodospadów – kaskadę Iguaçu szerokości 2,5 km) oraz Paragwaj i Pilcomayo (graniczne z Argentyną na wschodzie).

W Paragwaju panuje klimat zwrotnikowy. W regionie Chaco występują najwyższe temperatury w Ameryce Południowej – średnio w okresie letnim 38-40°C (maksymalnie do 47°C) i 15-18°C w zimie.

W okresie kolonizacji europejskiej obszar pomiędzy rzekami Paragwaj i Paraná zamieszkiwały indiańskie plemiona posługujące się językiem guaraní.

Pierwszymi Europejczykami, którzy pojawili się na tym terenie w 1524r byli A. Garcia i w 1526r żeglujący w górę Parany S. Cabot. W 1537r D. Martinez de Irala założył pierwsze stałe osiedle białych kolonistów – Asunción, będące ośrodkiem administracyjnym hiszpańskich posiadłości na południowym wschodzie kontynentu, od 1544 roku podległych wicekrólestwu Peru.

Kraj rolniczy, słabo rozwinięty. Podstawą gospodarki jest hodowla bydła, wyrąb drzewa oraz uprawa bawełny, trzciny cukrowej, soi i herbaty.

Paragwaj posiada rozwinięty przemysł spożywczy – liczne zakłady mięsne, młyny, piekarnie, tłoczarnie oleju, produkcja herbaty. Dzięki ogromnemu potencjałowi hydroenergetycznemu Paragwaj stał się eksporterem energii elektrycznej w Ameryce Południowej.

RMS Queen Mary – brytyjski liniowiec pasażerski. Zbudowany w 1934 roku w stoczni John Brown Shb. Co. Ltd. w Clydebank. Zwodowany 26 września 1934 roku. Obsługiwał linię Southampton – Nowy Jork. W roku 1936 zdobył Błękitną Wstęgę Atlantyku osiągając prędkość 31,7 węzłów. W latach 1937 i 1938 statek rywalizował na Oceanie z francuską, starszą o rok w służbie. „SS Normandie”.

Według legendy, nazwę dla liniowca miał wybrać osobiście król Jerzy V w odpowiedzi na sugestię ówczesnego Prezesa Zarządu Cunard-White Star, lorda Roydona, by nazwać nowy statek „imieniem tej królowej, którą wszyscy Anglicy uważają za największą”. Prezes miał na myśli babkę Jerzego V – Victorię. Król zaś odpowiedział: „Moja żona będzie zachwycona!”. 

Budowa statku rozpoczęła się w grudniu 1930 roku położeniem najdłuższej wtedy stępki w całej historii brytyjskiego okrętownictwa. Niecały rok później prace zostały zawieszone wskutek wielkiego kryzysu, który dopadł w tym czasie Europę. Po dwóch latach budowa ruszyła na nowo.

Queen Mary został zwodowany 26 września 1934 roku i ochrzczony osobiście przez swą patronkę – Królową Victorię Mary, żonę króla Jerzego V.

Pierwszym rejsem była podróż z Southampton (27 maja 1936r) pod dowództwem komandora floty Cunarda, Edgara Brittena. Do Nowego Jorku statek dotarł 1 czerwca 1936 roku. Z powodu złych warunków atmosferycznych, jaką była mgła, liniowiec nie zdołał zdobyć Błękitnej Wstęgi Atlantyku, co armator wykorzystał propagandowo. Twierdził, że bardziej ceni sobie bezpieczeństwo pasażerów niż prestiż.

Podczas II wojny światowej, w jednym z rejsów „Queen Mary” przewiozła na swoich pokładach ponad 16 000 ludzi, co wciąż pozostaje rekordem świata.

Po zakończeniu wojny „Queen Mary” przywrócono do obsługi ruchu pasażerskiego. Samą odbudowę nazwano „Czternastą Pracą Herkulesa”, a próby prędkości po zakończeniu prac stoczniowych trwały przez bez mała całą dobę. Odbudowany, wyposażony w radar i dwie pary stabilizatorów przeciw przechyłom statek pływał szczęśliwie do 1967 roku.

 

Aż został sprzedany do USA do Long Beach w Kalifornii za sumę 3,5 mln $. Ostatni a zarazem najdłuższy rejs w czasach pokoju, z Southampton do Long Beach, statek wyruszył pod dowództwem komandora Sir Johna T. Jonesa, zabierając ze sobą 1 200 najwierniejszych sympatyków i m.in. przewożąc największą w swoich czasach liczbę pasażerów wokół słynnego Przylądka Horn.

Ostatni wielokominowiec Atlantyku służy do dziś jako pływający hotel i centrum rozrywki.