Kraj |
Gwinea
Bissau
|
Stolica |
Bissau |
Waluta |
frank CFA
(XOF) 1 frank = 100 centymów |
Rok wydania |
12.09.1984 |
Wartość |
50p |
Opis |
Znaczk
pochodzi z serii, która upamiętnia 60. rocznicę urodzin
Amilcara Cabrala (1924-1973). Znaczek przedstawia mauzoleum, w
którym spoczywa Cabral.
|
Amilcara
Cabrala - pochodzący z Gwinei Portugalskiej, inżynier agronom,
działacz polityczny na rzecz wyzwolenia Gwinei Portugalskiej (Gwinei
Bissau) oraz Wysp Zielonego Przylądka spod portugalskiego
kolonializmu. Współzałożyciel (1956) PAIGC, Afrykańskiej Partii
Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka. Pod względem
ideowym zwolennik marksizmu.
Urodził
się 12 września 1924 w miejscowości Bafata w Gwinei Portugalskiej.
Był synem Kabowerdyjczyków. W wieku 12 lat osiedlił się wspólnie
z rodzicami w ich dawnej ojczyźnie na Wyspach Zielonego Przylądka.
Jego ojciec, Juvenal Lopes był posiadaczem ziemskim, który zmarł
przed urodzeniem Amílcara. Młodzieniec pozostał pod opieką
dziadka, a następnie matki chrzestnej, Simoy Borges. Po ukończeniu
wczesnej edukacji na krótko podjął się pracy w drukarni, którą
porzucił po otrzymaniu stypendium. W 1945 roku wyjechał do Lizbony,
gdzie rozpoczął studia agronomiczne. W trakcie studiów założył
Centrum Studiów Afrykańskich, organizację skupiającą
afrykańskich studentów w Portugalii. Jednym z członków założonego
przez Cabrala centrum był przyszły prezydent Angoli Agostinho Neto.
W trakcie pobytu w portugalskiej stolicy wraz z kilkoma innymi
afrykańskimi studentami opracował teorie polityczne dotyczące
kolonializmu i ruchu wyzwoleńczego. Po ukończeniu studiów w 1950
roku powrócił do Afryki i został zatrudniony przez władze
kolonialne jako agronom. Zajmował się rolnictwem i gospodarką
leśną. Początek lat 50. spędził pracując w Gwinei
Portugalskiej.
Po
powrocie do podjął działalność niepodległościową. Początkowo
zamierzał doprowadzić do upadku kolonializmu dostępnymi, legalnymi
środkami. Stanowisko zmienił po wyjeździe do Angoli w 1955 roku
(pracował tam jako agronom) gdzie nawiązał kontakt z tamtejszymi
nacjonalistami. We wrześniu 1956 roku znalazł się w gronie pięciu
współzałożycieli Afrykańskiej Partii Niepodległości Gwinei i
Wysp Zielonego Przylądka (PAIGC). Wśród członków założycieli
PAIGC znalazł się między innymi jego brat Luís i Aristides
Pereira. Celem partii było wyzwolenie Gwinei Portugalskiej i Wysp
Zielonego Przylądka spod rządów kolonialnych. W grudniu tego
samego roku ponownie do Angoli gdzie uczestniczył w formowaniu
Ludowego Ruchu Wyzwolenia Angoli (MPLA). Cabral został członkiem
tejże organizacji. W 1957 roku wziął udział w paryskim spotkaniu
dotyczącym dekolonizacji Afryki portugalskiej. Później odwiedził
stolicę Ghany, Akrę, gdzie odbywał się szczyt panafrykański.
Odwiedził ponadto Tunis i Londyn gdzie uczestniczył w tamtejszych
konferencjach poświęconych walce z kolonializmem. Zaznaczał że
nie zamierza walczyć z Portugalczykami, lecz z systemem kolonialnym.
W
1960 roku zyskał schronienie w już niepodległej Gwinei.
Korzystając z sąsiedztwa z Gwineą Portugalską, rozwijał w tym
kraju emigracyjnego struktury PAIGC. Prowadził szkolenie
wojskowo-ideologiczne partyjnych formacji zbrojnych, które po raz
pierwszy wykorzystał w walce w 1962 roku. W 1963 roku wypowiedział
rządowi kolonialnemu otwartą wojnę. Gwinea Portugalska stała się
główną lokacją walk (PAIGC wycofał się szybko z działań
zbrojnych na Wyspach Zielonego Przylądka). Po roku walk PAIGC zdołał
wyzwolić część obszarów Gwinei Portugalskiej gdzie uformował
regularne Rewolucyjne Siły Zbrojne Ludu. Za sojusznika w walce z
kolonialistami Cabral wybrał blok socjalistyczny, dzięki czemu
uzyskał jego wsparcie militarne i szkoleniowe. Pomocy PAIGC
udzieliły też Chiny[5] i państwa skandynawskie. W 1966 roku
spotkał się w Hawanie z kubańskim liderem Fidelem Castro. Castro
zaoferował Cabralowi wsparcie w postaci doradców wojskowych,
techników i lekarzy. W 1970 roku na specjalnej audiencji odwiedził
papieża Pawła VI.
W
1972 roku założył Zgromadzenie Narodowe Ludu Gwinei. 20 stycznia
1973 roku Cabral został zastrzelony przez weterana wojny o
niepodległość na jednej z ulic Konakry, stolicy dawnej Gwinei
Francuskiej. Powszechnie uważa się, że za zamachem stały tajne
służby portugalskie (tajna policja wcześniej podejmowała
kilkukrotnie próbowała go zabić). Gwinea Bissau uzyskała uznaną
przez Portugalię niepodległość rok później. Republika Zielonego
Przylądka stała się niepodległa w 1975 roku. Uważany jest w
Afryce za ikonę walki o wolność.
Był
żonaty z Marią Heleną de Athayde Vilheną Rodrigues. Poznał ją w
trakcie studiów w Lizbonie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Serdecznie podziękowania za pozostawienie komentarz i przeczytanie posta. To bardzo ważne - i niezmiernie miłe - dla autorów i twórców.