#247 - Tanzania

Kraj	Tanzania
Stolica	Dodoma
Waluta	szyling tanzański (TZS) 1 szyling = 100 centów
Rok wydania	27.09.1993
Wartość	30 Sh
Opis	Znaczek pochodzi z serii "Psy" i przedstawia sznaucera miniaturowego (zwergschnauzer)

Sznaucer miniaturowy o szorstkiej sierści oraz krzaczastej brodzie i brwiach to zmniejszona wersja sznaucera średniego. Być może i mniejszy, jednak w kwestiach czujności, wytrzymałości i odwagi sznaucer miniaturowy nawet minimalnie nie ustępuje swojemu większemu krewniakowi.

Żywotny i ruchliwy, mądry, czasami uparty, ale zawsze przyjacielski, pogodny i towarzyski — tak charakter sznaucera miniaturowego można określić za pomocą kilku epitetów, których śmiało można byłoby użyć, opisując także jego nieco większą oraz jego znacznie większą wersję – sznaucera średniego i sznaucera olbrzymiego. Patrząc na jego niewielkie rozmiary, zaskakuje jednak to, jak wytrzymały, mądry i nieustraszony potrafi być najmniejszy z rodziny sznaucerów.

Pomimo wysokości w kłębie zaledwie od 30 do 35 cm sznaucer miniaturowy wymaga bardzo dużej ilości aktywności fizycznej. Spacery, aportowanie, pogonie za piłką, zabawy w chowanego, jogging, pływanie czy wycieczki rowerowe — ten żywotny piesek nigdy nie ma dość ruchu. Bardzo lubi być angażowany w różne zajęcia — leniuchowanie na kanapie to nie jego rzecz. Jeśli jednak zapewni się mu odpowiednią ilość ruchu i ciekawych zajęć, okazuje się być elastycznym, przyjacielskim i towarzyskim psem, spędzającym czas najchętniej jak najbliżej swojego człowieka.

Sznaucer miniaturowy jest jednak nie tylko milusińskim, wysportowanym przyjacielem rodziny. Z natury jest to pies nad wyraz czujny i każdy nieznany odgłos obwieszcza opiekunowi szczekaniem. Jest wobec tego także niezawodnym psem stróżującym. Jego odwaga i zdecydowanie są godne wyróżnienia, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że sznaucer miniaturowy waży zaledwie 4 do 8 kg. Do obcych podchodzi na początku z rezerwą.

Wszystkim sznaucerom przypisuje się wprawdzie nieco uparty charakterek, jednak mimo tego psy te zwykle chcą przypodobać się człowiekowi — ich przyjacielski charakter, inteligencja i chęć do nauki sprawiają, że są one wdzięcznymi i posłusznymi uczniami — oczywiście pod warunkiem, że są wyżyte fizycznie i umysłowo. W przeciwnym wypadku często pokazują swoją drugą — upartą stronę charakteru. Jeśli sznaucer miniaturowy od swojego właściciela nie dostanie odpowiedniej ilości angażujących zadań, sam jakieś dla siebie znajdzie, i z pewnością nie będą to zajęcia, które spodobają się jego opiekunowi.

Sznaucer miniaturowy posiada nie tylko charakter podobny do reszty sznaucerów, ale i charakterystyczny dla tych ras wygląd, a więc typową krzaczastą brodę oraz grube i długie brwi, które delikatnie nachodzą na oczy. Wspólną cechą wszystkich sznaucerów jest także muskularna i szczupła sylwetka oraz szorstka sierść.

Mimo niewielkich rozmiarów i wagi sznaucery miniaturowe są bardzo wytrzymałe i silne. Braki czy słabości, z którymi borykają się inne miniaturowe rasy, tej miniaturce są zupełnie obce. Jego kwadratowy korpus, muskularna głowa o płaskim czole, krępa szyja i nogi świadczą wyraźnie o jego wyjątkowej wytrzymałości i sile. Skierowane na wprost oczy o czujnym wzroku podkreślają to wrażenie i dają do zrozumienia, że tego czworonoga nie powinno się nie doceniać.

Upór, odwaga, inteligencja i czujność to cechy, które posiadali już przodkowie sznaucerów. Jako psy rolników i woźniców mieli oni nie tylko przeganiać z domów, podwórzy i dyliżansów szczury i myszy, ale również odstraszać złodziei i nieproszonych gości. Psy te musiały być więc wytrzymałe, a żeby móc towarzyszyć woźnicom w dalekich podróżach, potrzebowały również odpornego na niesprzyjające warunki pogodowe, solidnego futerka. Za sprawą tak wielu różnorodnych spełnianych przez te psy funkcji, były one bardzo popularne pod koniec XIX wieku. W ojczyźnie psów w typie pinczera — Niemczech, a konkretniej w Badenii-Wirtembergii i Bawarii, w tamtym czasie niemal w każdej wsi spotkać można było te psy, nazywane wówczas szorstkowłosymi pinczerami karłowatymi.

Celowa hodowla miniaturowej wersji sznaucera rozpoczęła się około roku 1880 we Frankfurcie nad Menem. Rozpoczęto starania zmniejszenia standardowego sznaucera średniego i pozyskanie rasy, która przypominałaby go pod względem wyglądu i natury. Niewielkie rozmiary szorstkowłosego pinczera karłowatego, jak na początku nazywano rasę, osiągnięto najprawdopodobniej za sprawą skrzyżowania pinczera miniaturowego z pinczerem małpim. W 1888 oficjalnie zarejestrowano pierwszego sznaucera miniaturowego. Najpierw mniejszy z braci pozostawał przez jakiś czas w cieniu drugiego, jednak w latach 50. XX wieku sznaucer miniaturowy podbił serca licznych miłośników psów i wspiął się bardzo wysoko po drabinie psiej popularności.

Pomimo licznych amerykańskich eksperymentów mających na celu stworzenie rozmiaru „toy size” czy „teacup size”, tak maleńkie sznaucerki nigdy nie stały się modne w Europie. Hodowcy skupiają się na utrzymaniu standardów FCI, unikają celowego pomniejszania piesków do formatu „zabawki” i zamiast tego koncentrują się na zachowaniu ich zdrowia oraz natury i wytrzymałości, jakimi cechują się sznaucery miniaturowe.

Nawet jeśli nie zależy Ci na rodowodzie, nie powinieneś brać pod uwagę ogłoszeń nieprofesjonalnych pseudohodowców, którzy oferują szczenięta bez metryki w okazyjnych cenach. Rasowy pies z hodowli, w której przestrzega się norm i wytycznych związku hodowlanego, musi mieć swoją cenę. Tylko tak zyskasz gwarancję, że piesek ma zdrowy materiał genetyczny, został poddany wszelkim wymaganym badaniom i szczepieniom oraz, że został w pierwszych tygodniach swojego życia odpowiednio zsocjalizowany.

Zdrowi rodzice, aktywność fizyczna, odpowiednie utrzymanie i pielęgnacja oraz zbilansowana dieta to podstawy długiego, zdrowego życia psa. Jednak nawet trzymając się kurczowo tych wytycznych, nieraz trzeba udać się z podopiecznym z powodu jakichś niepokojących dolegliwości do weterynarza. Na szczęście sznaucery miniaturowe uchodzą za psy wytrzymałe i odporne, u których mimo niewielkich rozmiarów choroby typowe dla rasy występują stosunkowo rzadko. Uciążliwa, ale niezagrażająca życiu jest częsta u tej rasy niedostateczna produkcja łez, która może prowadzić do zapaleń lub infekcji oczu. U sznaucerów występują ponadto inne problemy z oczami, na przykład postępujący zanik siatkówki. Ponadto odnotowuje się u nich również pojedyncze przypadki epilepsji i zwichnięcia rzepki.

Jak wszystkie inne psy, sznaucery miniaturowe to potomkowie wilka, należą więc do mięsożerców. Ich organizmy przystosowane są do trawienia mięsa, także surowego. Nie oznacza to oczywiście, że muszą być one żywione wyłącznie mięsem. Psy potrzebują również substancji odżywczych zawartych w warzywach, owocach i zbożach. Zbilansowana kompozycja poszczególnych składników w pokarmie dla psa wynosi na przykład 70% mięsa, 20% warzyw i 10% zbóż, głównie ryżu. Dokładne zapotrzebowanie na składniki odżywcze zależy od konkretnego psa — jego wieku, płci, wagi i poziomu aktywności fizycznej. Młody piesek, który spędza dużo czasu na łonie natury lub na wybiegu dla psów, potrzebuje na przykład więcej zwierzęcych białek niż senior, który czas spędza najchętniej, wylegując się na kanapie. By najlepiej poznać indywidualne potrzeby swojego pupila, udaj się do weterynarza lub eksperta do spraw żywienia zwierząt domowych.

Wielu opiekunów psów zadaje sobie nie tylko pytanie, co powinno znaleźć się w diecie psa, ale także w jakiej formie pokarmy powinny być mu podawane. Opinie są podzielone i zależą głównie od osobistych przekonań właścicieli. Każdy rodzaj karmy — karma sucha, mokra, posiłki surowe czy przygotowywane samodzielnie — mają i wady, i zalety. Karma mokra przylepia się do brody sznaucera, przy suchej karmie sznaucer przyjmuje często za mało płynów, z kolei gotowanie posiłków samodzielnie jest czasochłonne. Argumentów za i przeciw konkretnemu rodzajowi karmy znajdzie się wiele. Sam musisz zdecydować, który z nich dla Twojego pupila będzie najlepszy, co najlepiej mu smakuje i, co dobrze się trawi. Nie ma sensu decydowanie się na samodzielne przygotowywanie posiłków, jeśli będzie to przysparzać Ci stresu i zabierać dużo czasu, który mógłbyś spędzić na przykład na zabawie z pupilem. Z całą pewnością znajdziesz odpowiednią karmę pośród ogólnodostępnych karm pełnoporcjowych. Naszą ofertę sprawdź tutaj.

Poza wyważonym pożywieniem nieodzowna jest odpowiednio dostosowana pielęgnacja czworonoga. U sznaucerów jest ona nieco bardziej wymagajaca niż u innych psich ras, ponieważ sierść psów tej rasy wymaga nie tylko regularnego szczotkowania, ale również strzyżenia dwa do czterech razy w roku. Możesz w tym celu odwiedzać salon fryzjerski dla psów lub spróbować nauczyć się strzyżenia samemu i robić to w domu. Z odpowiednią maszynką i odrobiną wprawy nie powinno to stanowić dużego problemu. Podcinaj regularnie również brodę psa oraz sierść nad oczami, które — podobnie jak uszy i pazury — powinny być regularnie kontrolowane. Dobra wiadomość dla alergików: większość sznaucerów nie gubi sierści, jeśli jest ona prawidłowo pielęgnowana, dlatego nadaje się także dla osób, które wykazują tendencje do alergii.

Sznaucery miniaturowe należą do najpopularniejszych ras psów na całym świecie. Spowodowane jest to najprawdopodobniej ich kompaktową wielkością, która pozwala na trzymanie tych psów także w niewielkich mieszkaniach. Nie można przy tym jednak zapomnieć o niemałej potrzebie ruchu sznaucerów — także te najmniejsze potrzebują kilku godzin dziennie na fizyczne wyżycie się, na przykład podczas długich spacerów, joggingu z właścicielem czy rowerowych przejażdżek. Trzymanie sznaucera miniaturowego w mieszkaniu jest dozwolone pod warunkiem, że codziennie daje się mu możliwość sportowych aktywności.

Potrzeba wysokiej aktywności fizycznej tej żywotnej rasy najlepszymi dla niej opiekunami czyni właśnie osoby wysportowane i aktywne fizycznie. Starsi ludzie, których męczą długie spacery, czy osoby spędzające dużo czasu w pracy, zapominające o aktywnościach fizycznych, nie będą dla sznaucerów najlepszymi opiekunami. Sznaucer miniaturowy potrzebuje opiekuna wysportowanego, dysponującego czasem i cieszącego się ze wspólnych aktywności z psem. Rasa nadaje się także dla rodzin z dziećmi.

Warunkiem, by życie ze sznaucerem miniaturowym było harmonijne, jest odpowiednia socjalizacja oraz konsekwentne wychowanie, mające na uwadze jego skłonności do dominowania. Zwłaszcza w wieku szczenięcym pies powinien poznawać możliwie jak najróżniejsze zwierzęta, ludzi, pojazdy, sprzęty i inne odgłosy — w ten sposób uczy się spokojnych reakcji na sytuacje dnia codziennego. Należy również ograniczać zapędy sznaucera do reagowania na dźwięki szczekaniem. Poza konsekwencją i doświadczeniem w wychowaniu sznaucera miniaturowego mile widziane są także cierpliwości i delikatność, jest to bowiem wrażliwa rasa, silnie reagująca na przesadną szorstkość lub wrogie nastawienie. Jeśli znajdziesz odpowiedni sposób na porozumienie się ze swoim sznaucerem miniaturowym, zyskasz fantastycznego kompana, który nie tylko wniesie do rodziny mnóstwo radości, ale również niezawodnie będzie jej strzegł przed nieproszonymi gośćmi.