#321 - Azerbejdżan

 

Kraj	Azerbejdżan
Stolica	Baku
Waluta	manat azerbejdżański (AZN) 1 manat = 100 gapików
Rok wydania	19.06.1966
Wartość	200m
Opis	Znaczek pochodzi z serii "Ptaki" i przedstawia wilgę zwyczajną (Oriolus oriolus)

Wilga zwyczajna (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej.

Zamieszkuje umiarkowaną część Eurazji (od południowo-zachodniej Europy na wschód aż po południową Syberię i góry Ałtaj) oraz północno-zachodnią Afrykę (od Maroka po Tunezję); na południowym wschodzie występuje od Azji Mniejszej po północny Iran, wyspowo także w północnej części Półwyspu Arabskiego. Przeloty IV–V i VIII–IX. To jedyny gatunek z ciepłolubnej rodziny wilgowatych, który występuje tak daleko na północ. Zimuje w Afryce, na południe od Sahary.

Jest to gatunek monotypowy. Pokrewny gatunek, wilga złotoplama (Oriolus kundoo), uznawany dawniej za podgatunek wilgi zwyczajnej, zamieszkuje Azję Środkową, na południu osiąga Afganistan i Tienszan po Indie.

W Polsce średnio liczny ptak lęgowy niżu. Unika wyższych terenów górskich. To jeden z najbarwniejszych ptaków spotykanych w kraju. W Polsce przebywa krótko – od maja do września.

Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.

Śpiew najczęściej zdradza obecność tego skrytego ptaka. Samiec często wydaje dźwięczne, melodyjne, fletowe gwizdy podobne do „zofija fija”. Jego usłyszenie w wielu miejscach uznawane jest za zapowiedź deszczu – miłosną piosenkę samiec wykonuje najchętniej, gdy wzrasta wilgotność powietrza. Repertuar obu płci jest bogatszy, ale inne dźwięki są chrapliwe i nie są zbyt przyjemne dla ludzkiego ucha – zawołanie to szorstkie „rej” lub ostre „jik jik”. Wykonuje je zwłaszcza samica.

Pisklęta wydają „gegek” lub „hihihi”.

Tereny lęgowe w lasach liściastych i mieszanych (głównie w olsach), zwłaszcza preferuje ich skraje, w zadrzewieniach śródpolnych i nadrzecznych, starych dużych ogrodach, parkach, dolinach rzecznych i sadach. Unika zwartych kompleksów leśnych. Zasiedla krajobrazy typu parkowego, gdzie łąki przeplatają się z winnicami i rzadkimi sadami.

Najczęściej widuje się wilgi w czasie przelotów między lasami lub sadami. Poza tym w gęstym listowiu i wysoko w koronach drzew są prawie niezauważalne.

Zjada głównie owady, poczwarki (i inne stadia rozwoju) i owłosione gąsienice motyli (dla większości ptaków niejadalnych), a tylko czasami słodkie czereśnie lub wiśnie, morwy, winogrona, jeżyny, inne jagody i w południowej Europie figi. Pod koniec lata zjadają różne mięsiste jagody. Wśród bezkręgowców w ich diecie dominują chrząszcze.