Kraj |
Polska
|
Stolica |
Warszawa |
Waluta |
Złoty 1złoty
= 100 groszy |
Rok wydania |
21.05.1973 |
Wartość |
1,50zł |
Opis |
Znaczek
pochodzi z serii "Rodzima Fauna" i przedstawia łosia
(Alces alces).
|
Łoś – to największy współcześnie
żyjący gatunek ssaka kopytnego z rodziny jeleniowatych. Wyróżnia
się charakterystycznym porożem i wyjątkowo długimi kończynami. Długość ciała waha się od 2,4 do
3,1 m, a wysokość w kłębie dochodzi do 2,3 m.
Ma duży, wydłużony łeb, zakończony
szerokim pyskiem. Ma mięsistą, wydłużoną, szeroką i ruchliwą
górną wargę, która pełni funkcje chwytne. Posiada 32 zęby. Ma
słaby wzrok, ale dobrze rozpoznaje zmiany natężenia światła
(brzask i zmierzch). Uszy, które kształtem przypominają łyżki,
są długie nawet do 26 cm i są spiczasto zakończone. Skośne
nozdrza są skierowane do dołu. Jego szyja mimo tego, że jest
krótka i masywna umożliwia mu obracanie głowy w szerokim zakresie.
Na szyi zwisa mu narośl tłuszczowa, która pokrywa jest długim,
czarnym włosem. Na grzbiecie, w okolicy kłębu, widoczny jest garb.
Zad łosia jest położony dość nisko. Ma silne i bardzo długie
nogi, które są zakończone dużymi, szeroko rozsuwalnymi racicami,
które ułatwiają chodzenie po śniegu i poruszanie się na bagnach
bez zapadania się.
Samiec, nazywany też bykiem, osiąga
masę ciała dochodzącą nawet do 740 kg. Samica zwana loszą albo
klępą jest niższa i lżejsza i osiąga masę do 400 kg.
Okrywa włosowa łosia (suknia) jest
jednolicie brązowa, nieco jaśniejsza na nogach, a na brzuchu
białawoszara. Suknia zimowa jest gęstsza.
Byki mają poroże w kształcie
szerokich łopat w układzie poziomym. Łopaty zaczynają się
wykształcać ok. 5 roku życia, ale są osobniki, które nie
wykształcają ich wcale. Samce z łopatami to łopatacze, a te,
które ich nie wykształcają to badylarze. Ta forma jest najczęściej
spotykana u łosi w Polsce. Istnieją też formy pośrednie.
Dobrze wykształcone poroże osiąga do
1,2 m długości przy rozpiętości 2 m i masie do 20 kg. Łosie
zrzucają swoje poroże po okresie godowym, starsze osobniki w
listopadzie, młode w grudniu i styczniu.
Porusza się powoli i niezgrabnie. Może
kłusować w prędkością 30km/h, a na krótkich dystansach rozwija
prędkość nawet do 60 km/h. Nie galopuje. Na mokrym gruncie porusza
się bardzo hałaśliwie, ale na suchym potrafi przemieszczać się
cicho. Poza okresem godowym rzadko kiedy wydaje jakiekolwiek odgłosy.
Źle znosi temperatury powyżej 10 °C
Chętnie chłodzi się w wodzie. Bardzo dobrze pływa i nurkuje.
Pokonuje przeszkody wodne od kilkunastu do 20 km. Pod wodą może
przebywać do 50 s, a w wodzie spędzać kilka godzin.
Żeruje i w dzień, i w nocy, ale
najbardziej aktywny jest wczesnym rankiem i wieczorem. W poszukiwaniu
pożywienia przemierza duże odległości. Nie przejawia zachowań
terytorialnych. Wiosną i latem starsze samce żyją samotnie, zimą
zaś grupują się w niewielkie stada.
Okres godowy łosi nazywani jest
bukowiskiem. Dojrzała płciowo samica wchodząca w okres rui wydaje
płaczliwe, nosowe porykiwanie. Samiec, który szuka samicy, nie
pobiera pokarmu w okresie rui.
Walki pomiędzy bykami łosia zdarzają
się rzadziej niż u innych jeleniowatych, są też mniej
widowiskowe. Wszystko zaczyna się od demonstracji rozmiarów ciała,
uzębienia, poroża i siły głosu. Jeśli żaden z samców nie chce
ustąpić, rozpoczyna się walka. Ustawiają się naprzeciw siebie,
nabierają rozpędu z pochylonymi głowami i zderzają się porożami.
Zwycięzcą jest ten łoś, który przepchnie przeciwnika. Pokonany
byk wycofuje się i ucieka, żeby uniknąć ciosów.
Ruja trwa ok. 4 tygodni, od sierpnia do
października w Eurazji i od września do listopada w Ameryce
Północnej. W towarzystwie samicy przystępującej do rozrodu mogą
być jeszcze młode z poprzedniego miotu. Samiec najpierw musi je
zaakceptować, żeby partnerka dopuściła go do siebie.
Samica wydaje na świat do trzech
młodych, które nazywane są łoszakami. Zwykle w miocie jest jeden,
lub dwa, a młodsze samice rodzą tylko jednego potomka. Łoszaki
rodzą się czerwono-brunatne, bez plam. Mają długość i szerokość
równą ok. 80 cm. Po trzech dniach po urodzeniu są w stanie podążać
za matką, która karmi młode do 4 miesięcy. Połowa łoszaków
ginie w ciągu pierwszych dwóch miesięcy życia, a te, które
przeżywają, mogą zostać przy matce do następnego roku.
Latem łoś żywi się roślinami
zielonymi, najczęśniej podwodnymi i błotnymi, ale zjada też trawy
i turzyce (które porastają brzegi zbiorników wodnych), liście,
pąki, owoce krzewów i pędy drzew liściastych i iglastych. W zimie
podstawą jego diety są igły sosen i jodeł, oraz kora drzew.
Dorosłe osobniki zjadają dziennie od 20 do 50 kg karmy.
Łosie są łatwe do oswojenia. Mogą
być wykorzystywane jako zwierzęta pociągowe poza okresem letniej,
ciepłej pogody. Z samic hodowanych na farmach pozyskiwane jest
mleko, które zawiera 10-15% tłuszczu (można z niego wyrabiać
sery). Z byków pozyskiwane jest poroże. Farmy dostarczają łosi do
ogródków zoologiczych, gdzie zwierzęta bardzo łatwo się
oswajają.
Samice przyzwyczajone do dojenia,
wypuszczane swobodnie do lasu, same wracają w porze dojenia do
swojego "opiekuna".
Najgroźniejszym wrogiem łosia jest
wilk, który pożera najsłabsze loszaki i stare osobniki. Również
niedźwiedziom zdarza się zaatakować łosia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Serdecznie podziękowania za pozostawienie komentarz i przeczytanie posta. To bardzo ważne - i niezmiernie miłe - dla autorów i twórców.