#0029 Kuba

Kraj	Kuba
Stolica	Hawana
Waluta	Peso kubańskie (CUP)
Rok wydania	11.03.1980
Wartość	20 (C)
Opis	Znaczek pochodzi z serii „Psy” i przedstawia owczarka niemieckiego
Tłumaczenie	Cuba – Kuba; Correros – poczta; Pastor Aleman – Owczarek Niemiecki; Federación cinologica de Cuba – Federacja Kynologiczna Kuby

Kuba (hiszp. Cuba) Republika Kuby (hiszp. República de Cuba) – unitarne państwo wyspiarskie w Ameryce Środkowej, położone na Morzu Karaibskim, w archipelagu Wielkich Antyli. Państwo składające się z głównej wyspy oraz szeregu otaczających ją mniejszych wysepek, z których największa jest Isla de la Juventud. Największymi miastami są: Santiago de Cuba, Camagüey, Holguin, Guantánamo, Santa Clara, natomiast stolicą jest Hawana.

Kuba jest największą z wysp karaibskich – zajmuje 17. miejsce na liście największych wysp świata. Otaczona jest 1600 wysepek, skałami i rafami. Głębiny morskie otaczające Kubę sięgają aż 7000m.

Do brzegów wyspy, zamieszkanej przez indiańskie plemiona Sibonejów, Tainów i Arawaków, dotarł w 1492 roku Krzysztof Kolumb, którą nazwał Juana. Po kilkunastu latach wyspę opanowali Hiszpanie pod wodzą Diego Valasqueza de Cuellara. Jemu przypisuje się też założenie w pierwszych latach XVI wieku, kilku miast kubańskich.

Wyniszczenie ludności indiańskiej zmusiło kolonizatorów do sprowadzenia niewolników murzyńskich z Afryki do pracy na plantacjach tytoniu, trzciny cukrowej i kawy. Zapoczątkowany tym okres rozwoju gospodarczego trwał do połowy XIX wieku. W tym czasie Kuba stała się jednym z najbardziej rozwiniętych gospodarczo krajów Ameryki Łacińskiej.

W tym okresie Kubańczycy kilkakrotnie próbowali zbrojnie uzyskać niepodległość. Jednakże przewaga Hiszpanów była zbyt duża – wszystkie powstania zostały krwawo stłumione. Dopiero w 1898 roku - na prośbę powstańców - wojska amerykańskie wylądowały na Kubie i zmusiły Hiszpanów do opuszczenia wyspy.

Amerykanie rządzili Kubą do 20 maja 1902 roku, tj. do dnia proklamowania niepodległości Republiki Kuby. Stany Zjednoczone wymusiły przyjęcie tzw. “poprawki Platta" (zniesionej w 1934 r.) zapewniając sobie kontrolę nad polityką rządy kubańskiego i prawo posiadania bazy wojskowej w zatoce Guantánamo.

W pierwszej połowie XX wieku Kuba borykała się z wieloma problemami ekonomicznymi i politycznymi. Pozostawała przez ten czas faktycznie peryferium gospodarczym Stanów Zjednoczonych.

Doprowadziło to do wielu napięć społecznych. W 1956 roku wybuchła rewolucja skierowana przeciwko proamerykańskiej dyktaturze Batisty. Zakończyła się w 1959 roku zwycięstwem powstańców pod dowództwem Fidela Castro.

 

Rozpoczął się okres politycznej i gospodarczej izolacji Kuby. Powstałą po Amerykanach próżnię natychmiast zajął Związek Radziecki. Stany Zjednoczone podjęły nieudaną inwazję w Zatoce Świń w 1961 r. Rok później ZSRR podjął próbę rozmieszczenia na Kubie rakiet z bronią atomową skierowaną przeciwko Ameryce. Zażegnany w ostatniej chwili kubański kryzys rakietowy omal nie doprowadził do wybuchy globalnej wojny nuklearnej. Stany Zjednoczone nałożyły na Kubę utrzymane do dziś embargo handlowe. 

Socjalistyczny kierunek proklamowany przez Castro doprowadził do chaosu gospodarczego. Sytuację ratowały ciągłe dostawy żywności i surowców z ZSRR, a od 1972 roku również z krajów RWPG. Mimo wewnętrznych trudności Fidel Castro nie szczędził sił w udzielaniu wojskowej pomocy prokomunistycznym organizacjom partyzanckim Nikaragui, Grenadzie, a także w Azji i Afryce. Jednocześnie nasilała się nielegalna emigracja Kubańczyków do Stanów Zjednoczonych.

Po rozpadzie komunizmu w Europie Wschodniej kryzys gospodarczy jeszcze się nasilił. Kuba, mimo że została pozbawiona pomocy, pozostała przy gospodarce centralnie sterowanej. W 1992 roku rozszerzyły się uprawnienia Castro. Uzyskał on prawo do wprowadzenia stanu wojennego i zawieszenia podstawowych praw. W 1994 roku Zgromadzenie Narodowe Władzy Ludowej ANPP uchwaliło 10 - punktowy program przezwyciężania kryzysu finansowego Kuby.

Podjęte reformy pozwoliły na stopniowy wzrost gospodarczy w drugiej połowie lat 90. Sporo dała liberalizacja rynku rolnego. Osiągnięto także pewną równowagę w finansach. Znaczący dochód zaczęła tworzyć turystyka. Standard życia przeciętnego Kubańczyka, nie mającego na co dzień dostępu do dolarów, ciągle pozostaje jednak na bardzo niskim poziomie.

 

 

Owczarek niemiecki – rasa psów należąca do grupy psów pasterskich sklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Rasa zaliczana też do psów obronnych. Owczarek niemiecki to typ wilkowaty.

Za twórcę rasy uważa się kapitana Maxa von Stephanitza. Miał rzekomo dostrzec potrzebę stworzenia psa, który nie tylko nadawałby się do wypasania owiec, ale był również świetnym psem obronnym. Skupił się on więc na cechach takich jak: inteligencja, lojalność, wytrzymałość i łatwość w poddawaniu się tresurze. Bazą do wyhodowania wymarzonej rasy stały się niemieckie psy pasterskie.

W latach 90. XIX wieku założono związek, który miał propagować i nadzorować hodowlę powstającej rasy. W roku 1899 stworzony został wzorzec oraz system rejestracyjny rasy, a także szczegółowe regulacje dotyczące sposobu hodowli. Historia owczarka niemieckiego liczy więc sobie już ponad 100 lat.

Tym, co wyróżnia owczarki spośród innych ras, jest z pewnością ich wierność i oddanie w stosunku do ich pana i jego rodziny. W stosunku do obcych pies zwykle zachowuje dystans, niełatwo nawiązuje nowe przyjaźnie, ale nie znaczy to, że jest samotnikiem. Wręcz przeciwnie – potrzebuje jak najczęstszego kontaktu z ludźmi, zwłaszcza z właścicielem. Świetnie też czuje się w obecności innych zwierząt, najlepiej zaś – w towarzystwie innych owczarków niemieckich. Pozostawiany na długo samemu sobie, pies tej rasy staje się nerwowy i agresywny.

Charakterystyczna dla osobników tej rasy jest ich nieprzeciętna inteligencja, która w połączeniu z entuzjastycznym podejściem do nauki czyni z owczarka idealnego psa policyjnego, wojskowego, ale również przewodnika niewidomych i opiekuna dla osób starszych i chorych.

Pies pracujący z ludźmi czerpie ze swych zajęć wiele satysfakcji, jako że jego charakter nakazuje mu poszukiwania nowych wyzwań, których te psie „zawody” z pewnością mu dostarczają.