#0074 Kuba

Kraj	Kuba
Stolica	Hawana
Waluta	Peso kubańskie 1 peso = 100 centavo
Rok wydania	15.04.1998
Wartość	75 c
Opis	Znaczek pochodzi z serii "Psy Rasowe" i przedstawia psa Chow-Chow.
Tłumaczenie	Cuba – Kuba; correos – poczta; perros de raza – rasy psów

Chow-Chow – imponujący, przypominający nieco lwa, średniej wielkości, orientalny szpic. Pies ten jest spokojny, bardzo lojalny wobec właściciela, ale niepoddający się łatwo szkoleniu. Jest niezależny i uparty. W domu cichy. Wobec obcych jest nieufny, przez co jest doskonałym stróżem. Ma silny charakter. Wychowanie go wymaga dużej cierpliwości, konsekwencji i wyczucia.

Chow-Chow to pies pełen dumy. Nierzadko mówi się o nim, że to kot w psiej skórze. Na szacunek z jego strony trzeba sobie zasłużyć. Niesprawiedliwie potraktowany zapamięta sobie to na długo. Chow-chow często nie okazuje uczuć, co nie znaczy, że ich nie ma. Jest jednak powściągliwy w ich wyrażaniu. Dzięki temu można się czuć zaszczyconym, gdy już zdecyduje się je okazać.

Zbudowana z tym psem więź oparta na szacunku i zrozumieniu trwa całe życie. Chow-chow to pies jednego pana, ale akceptuje także innych domowników, w tym starsze dzieci, jeśli go szanują. Wobec obcych wykazuje niechęć albo obojętność.

W dzisiejszych czasach chow-chow to przede wszystkim towarzysz i efektowny pies wystawowy, jednak nadal doskonale sprawdza się w roli stróża. Nie nadaje się jednak do trzymania w budzie, ponieważ wtedy dziczeje i może zrobić się niebezpieczny. Bardzo ważne jest, aby chow-chow miał bliski i serdeczny kontakt z człowiekiem.

Od tej rasy nie należy oczekiwać ślepego posłuszeństwa. Po usłyszeniu komendy, chow-chow zwykle zastanowi się najpierw, czy w ogóle jest sens ją w danym momencie wykonywać. Nie znaczy to, że nie da się nauczyć chowa żadnych komend, wręcz przeciwnie. To pies inteligentny i jeśli chce, potrafi się szybko uczyć.

Podstawą szkolenia chow-chowa jest zaufanie i wzajemny szacunek pomiędzy właścicielem i psem. Prawdziwą sztuką w wychowywaniu tej rasy jest odróżnienie, kiedy należy psu postawić zdecydowane wymagania, a kiedy trzeba odpuścić. Nieco łatwiejsza do ułożenia jest suczka.

Chow-chow zdecydowanie nie nadaje się dla każdego. Idealnym właścicielem psa tej rasy będzie osoba, która uszanuje charakter tego dumnego i niezależnego psa, i nie będzie oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa. Równocześnie jednak dobrze, aby właściciel chowa posiadał cechy przywódcze w swoim charakterze, ponieważ taką osobę pies uzna w sposób naturalny za przewodnika.

Chow-chowy dosyć często cierpią na problemy skórne, egzemy i uczulenia. Mają także słabe stawy, co daje o sobie znać szczególnie w starszym wieku. Niektóre psy mają w wyniku nieprawidłowo prowadzonej hodowli przeprost stawów skokowych, co w ekstremalnych przypadkach powoduje trudności z chodzeniem i kulawizny.

Niektóre chowy, szczególnie te z nadmiarem fałd skórnych na głowie, rodzą się z wwiniętymi powiekami (entropium) – wada ta wymaga interwencji chirurgicznej, ponieważ rzęsy trą o rogówkę, powodując dyskomfort. Może to też prowadzić do stanów zapalnych.

Podczas upałów psa tej rasy nie należy wyprowadzać na długie spacery, ponieważ może się to skończyć udarem.