#295 - Benin

Kraj	Benin
Stolica	Porto-Novo
Waluta	frank CFA (XOF) 1 frank = 100 centymów
Rok wydania	31.07.1998
Wartość	135f
Opis	Znaczek pochodzi z serii "Rasy psów" i przedstawia psa rasy beagle

Beagle'e robią furorę jako psy rodzinne, choć nie zostały stworzone do tej roli. Ich urok sprawia jednak, że właściciele wiele im wybaczają - czasem zbyt wiele... Beagle nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom.

Beagle od wieków był używany do polowań, domowym ulubieńcem stał się stosunkowo niedawno. Wybierając go na towarzysza rodziny, trzeba pamiętać, że jego zachowanie w niektórych sytuacjach będzie podyktowane instynktem myśliwskim. Pies ten ma wesołe usposobienie, zawadiacką naturę, jest pełen energii, inicjatywy, a przy tym odważny i zrównoważony. W odróżnieniu od wielu innych gończych, mocno się przywiązuje do właściciela.

Jest przyjazny i łagodny nie tylko w stosunku do członków rodziny, ale także wobec obcych osób, dlatego nie sprawdzi się jako stróż czy obrońca. Pozbawiony agresji, świetnie nadaje się na kompana dla starszych dzieci. Uwielbia pieszczoty, jest zawsze chętny do zabawy, niezmordowany i skory do figli.

Nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom. Najlepiej się czuje, gdy rodzina jest w komplecie. Chętnie przebywa też w grupie psów – zwłaszcza własnej rasy; bez problemu dogada się z kotem lub innym zwierzęciem domowym. Rzadko się zdarza, aby wdawał się w bójki z obcymi psami.  Żywiołowy beagle potrzebuje dużo ruchu. Nie wystarczą mu krótkie spacery wokół bloku czy przebywanie wyłącznie w ogródku – z pewnością znajdzie wtedy sam sposób na nudę i na przykład przekopie trawnik. Wybiegany pies tej rasy nie sprawia zazwyczaj większych problemów.

Wybierając się z nim na spacer, nie wolno zapominać, że ma on skłonności do gonienia szybko poruszających się obiektów, ptaków czy innych małych zwierząt – w mieście spuszczenie go ze smyczy może się skończyć wypadkiem. Na łące lub w polu beagle potrafi znacznie się oddalić od opiekuna, zwłaszcza gdy zwietrzy ciekawy trop.

Przedstawiciel tej rasy może mieszkać wszędzie, choć najlepiej się czuje w domu z ogrodem. Przystosuje się także do życia w mieszkaniu, jeśli tylko będzie miał możliwość rozładowania rozpierającej go energii.

Beagle to utalentowany pies myśliwski – wytrzymały, silny, niezmordowany w pogoni, o bardzo czułym węchu. Cechy te sprawiają, że jest psem gończym na prawie każdą zwierzynę – zające, króliki, lisy, dziki, jelenie i ptactwo. Doskonale radzi sobie jako płochacz i posokowiec, dobrze aportuje z lądu – a po odpowiednim ułożeniu także z wody.

Nadaje się do samodzielnego polowania i do pracy w sforze lub złai. Miłośnicy rasy organizują próby polowe i konkursy sprawdzające wrodzone umiejętności psów, a wiele beagle’i jest wciąż wykorzystywanych użytkowo.

Służby celne na lotniskach i policja czasami szkolą je do wykrywania przemycanej żywności lub narkotyków. Niektóre osobniki sprawdzają się w dogoterapii. Obecnie beagle coraz częściej pełni funkcję psa do towarzystwa. Może uprawiać niektóre sporty, np. agility i flyball. Chętnie będzie też towarzyszył biegaczowi lub rowerzyście.

Jest to zwierzak inteligentny, ale jednocześnie dość uparty i samodzielny. Szkolenie go wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców – jest bardzo wrażliwy i zbyt ostro traktowany, może się stać krnąbrny lub zamknąć się w sobie. Pies tej rasy szybko się nudzi, dlatego ćwiczenia muszą być urozmaicone i nie mogą trwać zbyt długo, przynajmniej w początkowej fazie nauki.

Beagle powinien poznać podstawowe komendy, ale nie należy oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa. Zdarza się, że jego myśliwska natura daje o sobie znać w najmniej odpowiednim momencie. Dlatego ważne jest szczelne ogrodzenie posesji.

Szczenięta od pierwszych chwil w nowym domu wymagają zdecydowanego, ale ciepłego wychowania. Błędy opiekuna beagle potrafi szybko wykorzystać, a oduczenie złych nawyków bywa bardzo trudne. Już na pierwszym spacerze trzeba go przyzwyczaić do chodzenia na smyczy. Można wybrać lekką obrożę i smycz z taśmy lub komplet skórzany.

Jako posłanie może posłużyć kilkakrotnie złożony koc, legowisko gąbkowe ze ściankami lub plastikowe, które czymś wyścielimy – bardzo dobrze sprawdza się tzw. dry bed („suche łóżko”); dobrym rozwiązaniem jest ponton ze zdejmowanym do prania pokrowcem. Możemy też przyzwyczaić naszego pupila do klatki transportowej, przydatnej podczas podróży samochodem lub wyjazdów na wystawy.

Małe szczeniaki nie powinny długo zostawać same. Aby nie zrobiły sobie krzywdy i nie napsociły, możemy umieścić je w kojcu zbudowanym z gotowych metalowych elementów lub w odpowiedniej wielkości klatce kenelowej (wkładamy tam posłanie, zabawki, miskę z wodą).

Beagle nie nadaje się dla ludzi pochłoniętych pracą i spędzających większość dnia poza domem. Osoby szukające bezwzględnie posłusznego przyjaciela również nie powinny się decydować na tę rasę. Właściciel beagle’a musi być aktywny, wyrozumiały, cierpliwy, a jednocześnie konsekwentny. Powinien też móc poświęcić swojemu psu dużo czasu i uwagi.

Beagle jest długowieczny i rzadko choruje. Najczęstszymi przypadłościami tej rasy są problemy z oczami – zbyt wąskie kanaliki łzowe i tzw. wiśniowe oko, czyli wypadanie gruczołu trzeciej powieki (schorzenie to wymaga zazwyczaj jednorazowej interwencji chirurgicznej, ale hodowcy przestrzegają przed całkowitym usuwaniem gruczołu, bo konsekwencją takiego zabiegu bywa tzw. zespół suchego oka). Sporadycznie przytrafiają się kłopoty z uszami, alergie i padaczka.

Pies ten jest odporny na warunki atmosferyczne, mimo to nie powinien przebywać cały rok na zewnątrz – zimowe spacery mu nie zaszkodzą, ale zmarznie pozostawiony na kilka godzin w ogrodzie; latem należy mu zapewnić zacienione miejsce do odpoczynku.

Większość psów tej rasy ma doskonały apetyt, a przez to skłonności do tycia. Można im podawać zarówno gotowe produkty, jak i samodzielnie przygotowane posiłki, które trzeba uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi. W okresie linienia warto dodatkowo sięgnąć po specyfiki zawierające biotynę.

Hodowcy zalecają, aby przyzwyczaić psa do różnego rodzaju pokarmów. Zdarza się jednak, że mimo swojego łakomstwa beagle odmówi jedzenia suchej karmy, jeśli do tej pory był żywiony tylko w naturalny sposób (mięso, biały ser, ryż). Posiłek dobrze jest podzielić na dwie porcje.