#301 - Węgry

Kraj	Węgry
Stolica	Budapeszt
Waluta	forint (HUF)
Rok wydania	20.09.1977
Wartość	1 Ft
Opis	Znaczek pochodzi z serii "Podbój kosmosu" i przedstawia stację kosmiczną Salut 5 oraz statek kosmiczny Sojuz.

Sojuz to załogowy statek kosmiczny ZSRR i Rosji. Występował w kilku wersjach (i ich modyfikacjach) w różnych programach załogowych lotów kosmicznych. Nazwa oznacza związek (w domyśle Związek Radziecki).

Masa (w zależności od modelu): 6450-7250 kg, długość: 6,98 m, średnica 2,72 m. Zasilanie z akumulatorów lub baterii słonecznych o rozpiętości 10,6 m (w zależności od wersji), maksymalny czas lotu (w zależności od modelu) 3-18 dni, a w stanie uśpionym po połączeniu ze stacją kosmiczną 210 dni.

Statek składa się z trzech podstawowych elementów:

a). modułu przyrządowego, składającego się z trzech cylindrycznych sekcji - przejściowej, która łączy go z lądownikiem, przyrządowej (długość 0,5 metra, średnica 2,1 metra), która zawiera urządzenia systemów orientacji i nawigacji, telemetrii, klimatyzacji i zasilania oraz silnikowej (długość 2,1 metra, średnica maksymalna 2,72 metra) z jednostką ODU, wyposażoną w silnik podstawowy o ciągu 4,1 kN, 14 silniczków DPO (zbliżania i orientacji) o ciągu 137 N oraz 8 silników stabilizacyjnych o ciągu 24,5 N. Wszystkie są zasilane ze wspólnych zbiorników materiałów pędnych.

b). lądownika w kształcie dzwonu (długość 2,14 metra, średnica 2,2 metra, objętość 3,85 m3, swobodna objętość 2,5 m3), przeznaczonego dla  2-3 osób. Jest on wyposażony w dwa spadochrony (główny o powierzchni 1000 m2 i zapasowy o powierzchni 570 m2);

c). modułu orbitalnego w kształcie zbliżonym do kuli (długość 2,1 metra, średnica maksymalna 2,2 metra, objętość 6,6 m3, swobodna objętość 4 m3), wyposażonego w węzeł cumowniczy.

Statek był i jest wynoszony z kosmodromu Bajkonur przy pomocy RN Sojuz i jej modyfikacji Sojuz-U, Sojuz-U2 i Sojuz-FG.

Program Salut to seria radzieckich stacji kosmicznych, konstruowanych w latach 70. i 80. dwudziestego wieku. Konstrukcja stacji była stosunkowo prosta – składały się z pojedynczego modułu, wynoszonego na orbitę jednym startem rakiety nośnej. Program znano również jako DOS (ros. Dołgowriemiennaja Orbitalnaja Stancija – Długoczasowa Stacja Orbitalna).

Pod przykrywką cywilnego programu naukowego realizowany był jednocześnie wojskowy program Ałmaz (ros. АЛМАЗ), którego celem było stworzenie orbitalnych stacji wojskowych przeznaczonych do zwiadu. Uruchomienie programu spowodowane było wcześniejszymi, analogicznymi pracami prowadzonymi przez USA w ramach programu Manned Orbiting Laboratory. Niewykorzystane w programie kadłuby OPS (ros. орбитальная пилотируемая станция) niedoszłych stacji Ałmaz zostały zakupione w pierwszej dekadzie XXI wieku przez firmę Excalibur Almaz na potrzeby komercyjnych lotów kosmicznych.

Związek Radziecki przyznał niechętnie, że stracił szanse na zwycięstwo ze Stanami Zjednoczonymi w wyścigu do pierwszego załogowego lądowania na Księżycu, i przeorientował swoje zainteresowania na długotrwałe przebywanie w kosmosie. Plany pierwszej stacji kosmicznej powstały już w 1964 roku w ramach ściśle tajnego wojskowego programu kosmicznego znanego jako Ałmaz (Diament). Trzy lata później projekt został przyjęty do realizacji.

Początkowo składał się z koncepcji zbudowania trzech elementów: 20-tonowej stacji kosmicznej, którą miała się opiekować trzyosobowa załoga, wyposażonej w aparaty Agat, przeznaczone do wykonywania zdjęć obiektów wojskowych; pojazdów kosmicznych wielokrotnego użytku do przewożenia załóg i ładunku tam i z powrotem, a także rakiet Proton, które miały wynosić wszystkie składniki w przestrzeń kosmiczną. Dodatkowo stacja miała być wyposażona w małą kapsułę, która mogła być wystrzelona ze stacji i szybko dotrzeć na Ziemię, by dostarczyć filmy wywiadowcze i inne małe ładunki.