#352 - Kambodża

 

Kraj	Kambodża
Stolica	Phnom Penh
Waluta	riel kambodżański (KHR) 1 riel = 100 senów
Rok wydania	30.03.1998
Wartość	1000r
Opis	Znaczek pochodzi z serii "Rasy psów" i przedstawia psa rasy husky syberyjski

Intensywnie niebieskie oczy i charakterystyczna sierść dla wielu są rozpoznawalnymi natychmiast cechami wyglądu psa rasy Husky i przywodzą na myśl zimowe krajobrazy i sanie z psimi zaprzęgami. Coraz częściej ta północna rasa spaceruje jednak także po południowych obszarach, a nawet zdaje się odnajdować dobrze w miastach. Dowiedz się, co należy uwzględnić w utrzymaniu tego czworonoga.

Husky’ego syberyjskiego rozpoznają z reguły od razu nawet najwięksi laicy ze względu na jego charakterystyczny wygląd psa zaprzęgowego. Sierść chroni go optymalnie przed mrozem – jest dwuwarstwowa: delikatny podszerstek jest z reguły całkowicie lub w znacznej części w kolorze białym i raz lub dwa razy do roku podlega całkowitej wymianie. Tarcie o siebie drobnych włosków w trakcie ruchu wytwarza ciepło, natomiast leżąca nad podszerstkiem szata magazynuje je. Średniej długości włos okrywowy przejawia różne umaszczenia, od białego po czerwienie i czernie. Większość syberyjskich Husky’ich zdobią rozległe oznaczenia w części grzbietowej, które na brzuchu i klatce piersiowej przechodzą w odcienie bieli, natomiast na łbie przybierają formę tak zwanej „maski”.

Gęsto owłosione uszy są średniej wielkości, umieszczone są blisko siebie, wysoko na łbie. Poza najpowszechniej chyba kojarzonymi niebieskimi tęczówkami syberyjskie Huskies mają również bursztynowe lub dwie różne tęczówki (jedną niebieską i jedną brązową). Ogon Husky nosi w kształcie sierpowatego łuku. Ogon nie posiada podszerstka i spełnia dodatkowy praktyczny cel, na przykład podczas zamieci śnieżnych: Pies zwija się w kłębek i wtyka nos pod ogon, który służy jako filtr powietrza i ociepla je. Także łapki Husky’ego przystosowane są do syberyjskich mrozów: Są mniejsze niż u innych psów średniej wielkości, dzięki czemu tracą mniej ciepła. Husky’ego pomylić można z inną rasą zaprzęgową Alaskan Malamute, przypominającego go w umaszczeniu i proporcjach sylwetki, jednak ważącego nawet do 43 kg, podczas gdy dorosły Husky waży od 15 do 28 kg przy wysokości w kłębie 50-60 cm.

Mówiąc o historii Huskies należy odnieść się od ich syberyjskich przodków. Byli oni nieodzownymi kompanami ówczesnych tamtejszych ludów koczowniczych. Te wytrzymałe i odporne na mróz zwierzęta zyskały popularność w roku 1909, kiedy to pochodzący z Syberii sprzedawca futer William Goosak wziął ze swoimi psami udział w wyścigach psich zaprzęgów „All Alaska Sweepstakes“. Prawdopodobnie został wyśmiany ze względu na wielkość swoich psów w porównaniu do znanych Alaskan Malamutes, jednak po 408 km wymagającego wyścigu nastawienie widzów musiało ulec zmianie: Jego zaprzęg dotarł do mety jako trzeci. W kolejnych latach psy syberyjskiego pochodzenia również zajmowały czołowe miejsca, dlatego też zainicjowano ich pierwszą oficjalną hodowlę. Norweg Leonhard Seppala założył ją na Alasce „pożyczając“ psy od Williama Goosaka.

Chyba żadna inna rasa nie jest tak zespolona z właściwym sobie przeznaczeniem jak syberyjski Husky. Trudno się temu dziwić, bo Huskies to mistrzowie w ciągnięciu zaprzęgu: Mogą ciągnąć dziewięciokrotność własnej masy ciała i posiadają niesamowity zmysł orientacji w trudnym terenie – jakże ważny przy zaśnieżonym otoczeniu – co czyni je do dziś ważnymi zwierzętami użytkowymi Eskimosów. Niemniej jednak czworonogi te należą najczęściej do rodziny i wychowywane są w domu, przez co wykazują dalekie przywiązanie do człowieka i radość z życia rodzinnego. Syberyjski Husky jest dziś ponadto często wykorzystywany jako kompan w zajęciach sportowych, również w wyścigach zaprzęgów. Poganiacz pomaga swojemu zaprzęgowi, wydając polecenia. Kluczową rolę odgrywa pies przewodzący zaprzęgiem, który polecenia pana musi wdrażać bez zwłoki i pomyłki. Zaprzęg może obejmować od 4 do 20 psów, w zależności od długości trasy i ukształtowania terenu, przez który przebiega. W całej Europie istnieją związki psich zaprzęgów, które organizują wyścigi – startują w nich naturalnie bardzo często Siberian Huskies.

Syberyjskie Huskies to wytrzymałe zwierzęta, niewykazujące żadnych chorób czy obciążeń zdrowotnych typowych dla rasy. U psa o tak wydajnym układzie mięśniowo-szkieletowym i tak dobrej kondycji ważne jest, by nie przeciążać go mimo wszystko fizycznie – zwłaszcza w fazie intensywnego wzrostu. Mięśnie na biegi długodystansowe, na przykład podczas Twoich wycieczek rowerowych lub przy ciągnięciu sań zaprzęgowych, muszą zostać odpowiednio wytrenowane i to dopiero po osiągnięciu przez psa ostatecznych rozmiarów. Przy zakupie szczenięcia od hodowcy dowiedz się koniecznie, czy przodkowie pieska byli badani pod kątem dysplazji stawu biodrowego. Siberian Huskies mają też tendencję do dermatozy cynkozależnej, przy której jelita nie przyjmują z pożywienia wystarczającej ilości cynku przez co dochodzi między innymi do problemów skórnych. Przeciętna długość życia Husky’ego wynosi od 10 do 14 lat.