#113 Afganistan

Kraj	Afganistan
Stolica	Kabul
Waluta	afgani (AFN) 1 afgani = 100 pul
Rok wydania	3.12.1999
Wartość	40 000 AFS
Opis	Znaczek pochodzi z serii "Papużki" i przedstawia senegalską papużkę (Poicephalus senegalus)

Papuga senegalska (poicephalus senegalus) – zwana jest również afrynakną senegalską (łac. Poicephalus senegalus). Zamieszkuje ona ogromne obszary Senegalu i częściowo Gujany. Naturalnym środowiskiem tych dużych ptaków są lasy. Afrykanki gniazdują w głębokich dziuplach drzew. Żywią się nasionami różnych krzewów i drzew oraz młodymi pędami roślin, gałązkami i jagodami. Nie lubią towarzystwa innych dużych ptaków, a w okresie lęgowym przeganiają z pobliża swego gniazda wszystkie przypadkowo przybyłe duże ptaki.

Długość ciała wynosi około 24 cm. Cała głowa aż do karku jest ciemnoszara. Kantar, podbródek i podgardle są jasnoszafirowe, dziób jest prawie czarny, tęczówki oczu są ciemne, a źrenice żółte. Górna część piersi jest zielona, dolna i podbrzusze są żółte u samców, u samic z oranżowym nalotem. Upierzenie górnej części nóg jest zielone. Pióra pokrywowe pleców i skrzydeł są ciemnozielone, lotki i sterówki również, ale z lekkim szarym nalotem. Skoki są ciemnoszare, a pazurki prawie czarne. Płeć tych ptaków trudno odróżnić. Młode mają ogólnie mniej intensywne ubarwienie. Śpiew składa się z kilku dosyć głośnych krzyków, kolejno po sobie następujących. Afrykanki senegalskie podobnie jak papugi ary mają zdolność powtarzania wielu słów, a niektóre osobniki nawet całych zdań.

Afrykanki senegalskie powinny przebywać wśród osobników własnego gatunku w obszernych i mocnych klatkach drucianych. Silne dzioby tych papug w niedługim czasie dają radę każdej drewnianej ramie klatki. Nowo nabyte osobniki trzeba starannie przygotować do zmiany otoczenia i karmy. Woda pitna dla nich musi być przegotowana. Temperatura pomieszczeń powinna utrzymywać się na poziomie co najmniej 18°C. Młode papugi szybko nabierają ufności do swych opiekunów. Przysłuchują się ich głosom, przyglądają pilnie czynnościom, jakie ludzie wokół klatki wykonują. Po pewnym czasie zaczynają powtarzać te słowa, które najczęściej słyszą. Osobniki trzymane pojedynczo tak oswajają się z opiekunem, że potrafią za nim tęsknić i wołać. Wypuszczone z klatki szukają z nim bezpośredniego kontaktu. Lubią, gdy się je łaskocze i podaje im smakołyki. Naśladują mowę opiekuna, powtarzają jego słowa. Nagle przestraszone mogą się raptownie zerwać do lotu, zrobić sobie krzywdę lub uszkodzić otaczające je przedmioty, dlatego zaleca się ostrożność przy wypuszczaniu ich z klatki.

Karma dla papug senegalskich powinna się składać z grubych nasion: słonecznika, owsa, pszenicy, konopi, kukurydzy i prosa. Dużym przysmakiem dla tych ptaków mogą być nasiona dyni i przeróżne orzeszki. Prawie wszystkie owoce stanowią dla nich prawdziwy przysmak. W zależności od sezonu można im codziennie po trochu podawać różne jarzyny. W okresie lęgów potrzebna im jest karma miękka oraz skiełkowane ziarno słonecznika i pszenicy. Rozmnażanie afrykanek senegalskich może się udać w dużych wolierach ogrodowych, gdzie parka papug przebywa sama i ma pod dostatkiem gałązek wierzby i drzew owocowych, które ptaki chętnie oskubują i objadają z kory. Żerdzie w wolierach i klatkach muszą być grube - około 20 mm; najlepiej jeśli to są całe konary drzew łącznie z młodymi gałązkami i korą. Budka lęgowa powinna być obszerna i głęboka, najlepiej jeśli jest wydrążona w grubym pniu i ma średnicę 25 cm oraz głębokość około 40 cm. Od strony otworu musi w niej być założona siatka, po której ptaki mogą wchodzić do budki i wychodzić z niej. Za wyściółkę służą im trociny, krótko pocięte gałązki oraz rozdrobniona kora. Wnętrze budki można wyłożyć zwilżonym torfem, formując z niego czaszę. Wraz z nastaniem zimnych dni afrykanki senegalskie należy przenieść z wolier ogrodowych do ocieplanych pomieszczeń, ponieważ te duże ptaki nie wytrzymują, w odróżnieniu od niektórych innych odmian papug, temperatury ujemnej.